Ahmet Yılmaz - Vasiyet (Güzel Ölüm II)

Gidenler
Eşlerine, evlatlarına, arkadaşlarına Dostlarına yazıp
bırakırken
Ben
Sana yazmak zorunda kaldığım için
Beni affet baba
Hiçbir zaman
Senin istediğin gibi
Bir evlat olamadım
Biliyorum
Hoş
Kendi istediğimi gibi de
Olamadım ya
Ne farkedecekse

Yağmurlu bir akşam üstü
Parkamın sırtı delik deşik
Kafam gözüm darmadağın
Getirip bırakırlarsa evin önüne
Sakın
Sakın üzülüp döğünme
Ve
Hiç düşünme nedenini
Soranlara
Ömrü
Sokak çocuklarıyla
Eylül çocuklarıyla
Onun bunun çocuklarıyla
Ve
En sonda
İttifak çocuklarıyla
Kavgayla geçti dersin

Şimdi
Hep özlediği
Bizim çocukların
Ülkü çocuklarının yanında dersin
Olur mu

Sıradan bir mezar
Sıradan bir tören istiyorum
Tıpkı 'Dokuz Can'
Dokuz yiğidim
Dokuz gardaşım gibi
Cenazeme gelen
Kotlu, parkalı
İkibin içen arkadaşlarımı
Benim yerime koy
Benmişim gibi sev
Anlamaya çalış onları
Onların
Yaşanan bunca şeye rağmen
Beni sevdiklerine inanıyorum
Dilerim öyledir de

Ama
Tabutuma tutunup
En öne geçmeye çalışan
Güneş gözlüklerinin arkasında
Timsah gözyaşları döken
Kravatlı godoşları
Boşver gitsin
Velhasıl
Vasiyetimi ve sıkıntılarımı
Yine sana
Arabamı teşkilata
Kavgamı ve aşklarımı
Genç kardeşlerime
Ağacımı
Yeni ozanlara
Silahımı, sazımı, kitaplarımı
Ve inadımı oğluma
Sevgimi kızıma
Sabrımı kadınımaİ
Türkülerimi
Herşeyden çok sevdiğim
Halkıma bırakıyorum

Bana
Hakkınızı helal edin

Tanrı Türkü Korusun ve Yüceltsin